AS IT IIS BREKT as it iis brekt safolle en ik wit it net mear, mar skerpe redens ride my tebek, tebek skuorren yn de tsjustere iisbaan fan myn doetiid: it read op de muorre do hiest neitocht oer hoe’t wy ferdele koenen, de wrâld in better plak april kaam rûzich, de hynsteblommen waarden dwylsinnich myn fingerseinen op dyn hûd in pear nachten waard ik dy stjer op sterk iis gjin man gjin frou mar fierder en ja, hillich skreaust hjoed lis ik myn hert del tusken stof en tiid ik sjoch hoe’t fjoer en woastenij op ‘t heden oeral wenje dat de wite mannen op it plein alle dagen oarlochje boartsje dat bern dêr de revolúsje ferklearre hawwe oan har eigen tiid en myn triennen net mear ophâlde kinne ferdomme, ik tink oan dyn hannen as it iis brekt
BEKENTENIS Doej’ et me op die zuver wat zoele dag bi’j de meitied verteld hadden, veraanderde de kille waorhied et leven zomar iniens in een wippelig spullegien. De koekoek vergat op slag zien naeme en an de raand van de boswal verscheuten sepiepen en birken schrikachtig van kleur. Ik ston mit lege hanen, zag et witte winterlaand weer veur me, dat kracht en eigenweerde gaf. Onder de beriepte bomen mit et had beschosselde grös kon ik eindelik wezen wie a’k was. Mar deur iene brieke schoeverd kan ’k now mien grip kwietraeken op ’e gladde baene van et leven.