BEKENTENIS Doej’ et me op die zuver wat zoele dag bi’j de meitied verteld hadden, veraanderde de kille waorhied et leven zomar iniens in een wippelig spullegien. De koekoek vergat op slag zien naeme en an de raand van de boswal verscheuten sepiepen en birken schrikachtig van kleur. Ik ston mit lege hanen, zag et witte winterlaand weer veur me, dat kracht en eigenweerde gaf. Onder de beriepte bomen mit et had beschosselde grös kon ik eindelik wezen wie a’k was. Mar deur iene brieke schoeverd kan ’k now mien grip kwietraeken op ’e gladde baene van et leven.